لابد از فردا تست مثبت بارداری هم در کنار پایان‌نامه و مقاله ISI جلوی دانشگاه خرید و فروش می‌شود. 

حیف که اینجا خانواده نشسته وگرنه این سوژه شایسته این نبود که به این شکل به سه نقطه ختم شود...

بر اساس افشای مدارک مربوط به صورت‌جلسه‌های هیئت رئیسه فدراسیون فوتبال ایران در برنامه تلویزیونی "فوتبال برتر" ... اعضای هیئت رئیسه فدراسیون فوتبال ایران علاوه بر این پاداش‌ها همچنین روزانه ۱۰۰ دلار "پول تو جیبی" در دوران برگزاری جام جهانی در قطر دریافت کرده‌اند. این در حالی بوده است که برخی از آنها حتی در قطر هم حضور نداشتند. متن کامل

سؤالی که برای من پیش آمده این نیست چرا اعضای فدراسیون برای خودشان جایزه تصویب کردند و بعد سر راه برنده شدن تیم سنگ‌اندازی کردند. چیزی که برایم جالب است این است که روزی صد دلار را بر مبنای روزهای حضور ایران حساب کردند یا کل جام جهانی (نفری حدود ۲۰۰۰ دلار فرق معامله می‌شود)

... کفر از شرم یار من مسلمان وار می‌آید

 

[سلمان رشدی] ... گفت که تنها کسی را که مقصر [سؤقصد به خود] می‌داند، ضارب است و درباره احساس خود از زمان صدور فتوای قتل توسط آیت‌الله خمینی گفت «در این سال‌ها بسیار تلاش کرده‌ام تا از سرزنش و نفرت اجتناب کنم و یکی از راه‌هایی که با این موضوع برخورد کرده‌ام این بوده که نگاهم به جلو باشد و به عقب نگاه نکنم، اینکه اتفاقی که فردا خواهد افتاد مهمتر چیزی است که دیروز روی داده‌است.»

فکر کنم دوستانی که وکالتشان به آقای رضا پهلوی را فقط برای «دوران گذار» معتبر می‌دانند الان متوجه شده باشند که این وکالت مادام‌العمر شده و احتمالاً بلاعزل هم خواهد بود. البته حدس من این است که بیشتر این دوستان قید «دوران گذار» را برای اجتناب از برچسب سلطنت‌طلبی  عنوان کرده بودند و مخالف وکالت مادام‌العمر بلاعزل ایشان نبودند و چه بسا مخالف سلطنت ایشان هم نباشند *.

تو ایرانیان را بفرمای نیز

که تا گوهر آید پدید از پشیز

* پی‌نوشت: این خبر یک هفته بعد منتشر شد (خبر اصلی). 

... پنهان خورید باده که تعزیر می‌کنند

یعنی دیگه اسم بردن از چهار جور غذا هم باعث تشویش اذهان خصوصی شده. اگر آب خوردن هم توهین به سیدالشهدا قلمداد شود دیگر عیش تکمیل است (نفس کشیدن در هوای تهران قبلاً به دلیل امتزاج جرم و مجازات مشکلش حل شده) من دلم به حال آن مفسری می‌سوزد که در حالی که همکارانش دارند وضعیت مجلس نمایندگان آمریکا را آنالیز  می‌کنند مأموریت پیدا کرده در مورد نقش کتلت در جنبش ژن ژیان ئازادی مطلبی بنویسد که جدی هم باشد. 

پی‌نوشت: مقایسه گزارش انگلیسی گاردین در این مورد با متن‌های فارسی زبان هم جالب است. نویسنده مزبور هرچی زحمت کشیده نتوانسته نقش راهبردی کتلت را در این دستگیری تبیین کند. احتمالاً انگلیسی‌ها بعد از خبر سری به تأسف تکان می‌دهند و فکر می‌کنند یکی دیگر هم در ایران دستگیر شد، و از لذت درک فرق این یکی با بقیه محرومند. 

A nostalgic post bombarded by comments from old geeks. Technology aged at speed of light. Many inventions came in and out, but a few left a legacy. For me it was Windows 3.1, 98, XP, and email. Going to miss old school lifestyle when we were not prisoners of our own device...

There was a saying I have to rephrase since I can't recall the exact words: "It was predicted in future everybody will be famous for 15 minutes. Social media made this true [+], except for that 15 minutes is forever and you are not really famous."

ای که پنجاه رفت و در خوابی...

ورود من به پنجاه سالگی هم در نوع خودش بی‌نظیر یا لااقل کم نظیر بود: با سرعتی در حدود ۷۰۰ کیلومتر در ساعت، بر فراز اقیانوس اطلس (یا به بیان هیجان‌انگیزتر، حوالی قاره گمشده آتلانتیس)، با کتاب Prisoners of Geography در کوله‌پشتی، که به جای خواندن آن در خواب بودم.

پی‌نوشت: این تیتر را برای یک پست دیگر (بیست سال پیش) هم استفاده کرده بودم، برای همین تداعی شد برگردم دوباره آن را بخوانم. با خواندنش به این فکر افتادم که با وجودی که آن دوره یکی از باحال‌ترین و تأثیرگذارترین مراحل زندگی را می‌گذراندم، چقدر از آینده ناامید بودم. ما را به سخت‌جانی خود این گمان نبود...

لری تسلر، دانشمند آمریکایی و مخترع فرمان‌های کامپیوتری «کات، کپی و پِیست»، در ۷۴ سالگی از دنیا رفت. متن کامل

ایشان را میتوان پدر تولید محتوا در ایران لقب داد، که اگر نبود نصف کمتر پایان‌نامه هایی که الان در کتابخانه‌ها دارد خاک می‌خورد هنوز در حال تایپ شدن بودند...

«من با پرچم ایالات متحده آمریکا و جمهوری‌ای که نماد آن است اعلام وفاداری می‌کنم، جمهوری‌ای که یک ملت واحد و تقسیم‌ناپذیر، تحت فرمان خدا، آزادی و عدالت را برای همه به ارمغان آورده است»

این تقریباً ترجمه سخنان من در نوروز ۱۳۹۸ منطبق با ۲۱ مارس ۲۰۱۹ و ۱۴ رجب ۱۴۴۰ هجری قمری بود. اما از آنجا که جوانان سعادتمند، پند پیر دانا را از گلواژه‌های ما دوست‌تر دارند و با عطف به این که بر خلاف ابوسعید ابی‌الخیر ما هیچ چیز نیستیم و ما اصلاً در این میان نیستیم، جا دارد که جهت نزهت ناظران و فسحت حاضران، این مقال به پند پیردانا مزین گردد، باشد که جوانان به سعادت مزبور رهنمون گردند، و در راستای تبدیل حال ما به احسن‌الحال، این پیر کسی نیست جز شیخنا و مولانا خواجه نظام‌الدین عبید زاکانی:

شیطان را گفتند: «کدام طایفه را دوست‌ترداری؟» گفت: «دلالان را.» گفتند: «چرا؟» گفت: «چون از بهر سخن دروغ از ایشان راضی بودم، ایشان سوگند دروغ نیز بدان افزودند»

A Q&A between my son and I, at a museum in Lynchburg:

Me: [pointing at a phonograph]  Do you know what is this?
He: A CD player!
- [pointing to a typewriter]: What's this one?
-: A computer!

به بهانه درگذشت استفان هاوکینگ

There are countless articles that have discussed the results of the election, so mine will be redundant. This is a website that I visit pretty often, and the survey -provided it's valid- refreshed my memory of the 2005 elections in Iran. There might be lots of reasons to regret, yet a buzz to remind us there is a lot to learn.

شك نيست كه بر ممر سيلاب
چندان كه بنا كني خراب است

امير کويت درگذشت متن كامل

"شيخ جابر الاحمد آل صباح، امير کويت به هنگام مرگ هفتاد و هفت سال داشت...شاهزاده سعد عبدالله آل صباح، وليعهد 76 ساله کويت زمام امور را بدست گرفته است...وليعهد کويت نيز...گفته می شود در شرايط جسمی نامناسبی است..."

وقتي تلويزيون مراسم انتخاب پاپ جديد را مستقيم پخش ميكرد, من اتفاقي پاي تلويزيون بودم و توي اين فكر كه كاتوليك ها بايد از الان به فكر جانشين پاپ جديد باشند (پاپ جديد فقط شش سال جوانتر از پاپ قبلي بود). ظاهرا كويتي ها دورانديشي شان كمتر از كاردينال هاست, يا شايد "زمام امور", آنقدرها هم كه ميگويند موضوع مهمي نيست.

با همه اينها, از اين تيريپ "گور بي نام و نشان" خيلي خوشم مي آيد, نميدانم چرا.

...هر لحظه اين نفس و نَفَس, سر ميكشد در لامكان
آلودگی هوای تهران همچنان در وضعيت 'هشدار' است متن كامل
حالا كه هركي هركي است ما هم راهكار بدهيم بيرون: در هر اداره يا خانه, تيمهاي دونفره يا بيشتر تشكيل دهند طوري كه حداقل يك ماشين شماره زوج و يك ماشين شماره فرد در هر تيم باشد, هر روز يكي كه ماشينش آزاد است بيرون بيايد بقيه را هم برساند سر كار و بياورد خانه, پول بنزين را هم مشاع شوند.

حتما اين جمله معروف سعدي را شنيده ايد "مشك آن است كه خود ببويد, نه آن كه عطار بگويد". به نظر ميرسد با پيدايش علم بازاريابي, اين جمله كم كم نقش كاربردي اش را دارد از دست ميدهد, يعني آب كردن جنس بنجل به شرط داشتن شم روانشناسي و زبان چرب نه تنها ممكن كه نسبتا هم آسان است. اما بخش غم انگيز داستان اينجاست كه عكس قضيه هم درست است, يعني اگر جنس خوبي براي فروش داشته باشي, اگر -به قول دوستان گلدكوئستي- درست "پرزنت"ش نكني مشتري ندارد. يكي از كالاهاي شديدا مورد نياز اين روزها "ايده خوب" است, كه اگر به شكلي مستدل و معقول مطرح نشود طرفدار چنداني به خودش جذب نميكند. امروز حين مطالعه اخبار يوميه, چشمم به اين نوشته افتاد. وارد جزييات موضوع نوشته نميشوم, فقط نحوه دفاع نويسنده از نظر خودش برايم جالب است:
"...در این مقاله سعی شده است که از برخوردهای کلیشه ای و احساسی که بار سنگینی از تعصب را حمل می کند، دوری گزیند و دریچه اندیشه را بگشاید...از این منظر بود که این قلم به تاریخ رجوع کرد تا نشان دهد که مردم با فرهنگ ایران از بدو پیدایش تا کنون مخالف قوم و دین یهودیت و امروز ملت اسرائیل نبوده، نیستند و مطمئناً در آینده هم نخواهند بود. برای اثبات این نظر به دوره رژیم پادشاهی گذشته اشاره کردم که به عنوان تنها کشور منطقه، اسرائیل را به رسمیت شناخت. در حالی که کشورهای اعراب...همگی تشنه به خون آنها بودند و هستند و می خواستند یا آنها را در دریا بریزند و یا از آنها پوست کنده و زنده زنده ببلعند. عملی که در فرهنگ اعراب جاهلیت و صدر اسلام رایج بود..."
نويسنده معتقد است كه اعراب (معلوم نيست آيا منظور سران كشورهاي عربي است يا مردم آن كشورها يا هردو) در زمان حكومت شاه سابق (حدود سي چهل سال پيش) علاقه خاصي داشتند كه يهوديان را ضمن پوست كندن زنده زنده قورت بدهند (لابد بدون اينكه فكر كنند نجويده قورت دادن آدمي كه هنوز زنده است ممكن است كار سختي باشد), علاقه اي كه از هزار و خرده اي سال پيش از آن بدون تغيير باقي مانده, و تاكيد هم دارد كه اين ديدگاه كليشه اي و احساسي نيست. من متخصص علوم سياسي نيستم و ترجيح ميدهم در اين مورد خاص بيشتر بخوانم تا بنويسم. ولي ميتوانم به اين نويسنده محترم اطمينان بدهم كه نتيجه چارچوب حاكم بر منطق مورد استفاده در نوشته ايشان, جز ارضاي حس كاذب خودبزرگ بيني كساني كه بدون خواندن اين نوشته هم با ايشان همعقيده بودند چيز ديگري نخواهد بود. كار خطرناكي است كه از بين شواهد موجود, تنها آنهايي را كه تاييد ميكنند هنر نزد ايرانيان است و بس را بكنيم توي بوق و بقيه را زيرسبيلي رد كنيم, يا برعكس. وقتي صحبت از فتح ايران توسط اعراب ميكنيم و نتيجه ميگيريم ايرانيان به زور مسلمان شدند, حداقل يادمان باشد كه مغولها هم يك سري ما را فتح كردند و نه تنها ياساي چنگيزي در ايران رايج نشد, بلكه برعكس, مغولها مسلمان شدند. قصد هيچ نوع نتيجه گيري ندارم, نوشته اين نويسنده محترم را هم تنها به عنوان نمونه ذكر كردم وگرنه نه محتواي نوشته ايشان ربطي به موضوع مورد بحث من دارد و نه ايشان تنها كسي هستند كه به اعتقاد من در برخي باورهايشان غلو ميكنند. اكيدا معتقدم در جمع آوري و چيدن شواهد بايد عادل و همه سونگر باشيم, و به خصوص به شواهد مخالف توجه نشان دهيم وگرنه مخالفان فكري ما زحمتش را ميكشند. فرقي هم نميكند كه محور بحث مليت ما باشد يا دين ما يا فرضيه ما در مورد دلايل انقراض دودو در ماداگاسكار. در دنيايي كه خودمان را تاج سر آن ميدانيم, كساني هستند كه عين همين فكر ما را در مورد خودشان دارند و متقابلا معتقدند ما عددي نيستيم. ميتوانيم بين خودمان و آنها ديواري بكشيم و ناكاميهايمان را به هزار و يك راه توجيه كنيم, يا تقصير فلان پادشاه عياش بوده, يا انگليسها, يا تيم حريف به داور رشوه داده بود. ميتوانيم اين كار را بكنيم, ولي تنها ميمانيم.

مرديم از گردن كلفتي...

عينا از سايت بي بي سي كپي گرديد:

"مسابقات بین ‌المللی شیتوریو شوكوكای سریلانكا با قهرمانی كاراته ‌كاهای ایران به پایان رسید و تیم‌های سریلانكا و هند به ترتیب دوم و سوم شدند...این مسابقات با حضور كاراته ‌كاهای كشورهای ایران، هند، ونزوئلا و سریلانكا و در سبک ‌های شوتوكان، وادریو، گوجوریو، شیتوریو، شوكاكای و سی دوكای برگزار شد."

نتيجه منطقي: ونزوئلا هم چهارم شد

به جمعيت پناه آريم, از باد پريشاني...

"با مرگ اسحاق ليون، يکی از دو يهودی افغان در کابل اکنون تنها يك يهودی در پايتخت افغانستان زندگی ميکند...گفته می شود که روابط اسحاق و زبولن، از مدتی پيش تيره بوده و هر دو تلاش داشتند کنترل کنيسه را در دست بگيرند." متن كامل

چند وقت پيش با بچه هاي خوابگاه فيلمي ديديم به نام The Beach با بازي لئوناردو دي كاپريو, كه گويا بر اساس داستان كتابي ساخته شده. موضوع فيلم اين بود كه عده اي توريست به طور اتفاقي جزيره اي را پيدا ميكنند كه به دليل موقعيت جغرافيايي طبيعتي دست نخورده داشت. به دليل خوش آب و هوا بودن, توريستهاي مزبور تصميم گرفته بودند بدون اينكه سر و صدايش را در بياورند در همانجا براي هميشه زندگي كنند و به اين ترتيب يك جامعه كوچك در آن جزيره ايجاد شد. باقي داستان حول توصيف شرايط آن اجتماع ميگذشت. براي تماشاچي, رفتار بعضا تكان دهنده افراد آن "قبيله" و موضوعهاي بيخودي كه سر آن دوستيها ايجاد ميشد يا بهم ميخورد خيلي غير عادي به نظر ميرسيد. يكي از بچه هاي خوابگاه كه دانشجوي باستانشناسي است كلي سر اين فيلم حال كرد, چون ميگفت وقتي در گروههاي كاوش كار ميكرده, به دليل دور بودن از زندگي مدني, عين همين شرايط براي آنها هم پيش آمد و اگر بيكار ميماندند, سر موضوعهاي الكي عين سگ و گربه ميپريدند به هم. گويا جامعه شناسها اعتقاد دارند معيارهاي ارزشي و اخلاقي افراد با كوچك يا بزرگ شدن جامعه تغيير ميكند و موضوعهاي قبلا بي اهميت, مهم ميشوند يا برعكس. (احتمالا كتاب مزبور با هدف توصيف همين موضوع نوشته شده) داستان اين دو يهودي و نوع اتهامهايي كه به هم ميزدند صحبتهاي آن شب را دوباره به يادم آورد, البته بعد از اينكه كلي با خودم كلنجار رفتم كه اگر در شهري يك يهودي باشد و يك كنيسه, و بعد آن يهودي بشود سرپرست كنيسه, كلي هم خوشحال بشود كه تنها همكيشش مرده, اين چه چيزش مايه افتخار است.

ايران امن تر از اروپا و آمريكا شناخته شد متن كامل

در طراحي سيستمهاي امنيتي, معمولا تعادل بين دو شاخص مطلوب نهايي است: يكي اينكه سيستم جلوي نفوذ افراد "غيرمجاز" (در اين مورد مثلا تروريستها) را بگيرد, و دوم اينكه جلوي عبور افراد مجاز (مانند مردم عادي) را نگيرد. طبيعي است كه هرچه بيشتر شاخص اول را تقويت كنيم (سختگيري را بيشتر كنيم) شاخص دوم تضعيف ميشود (سختگيري نسبت به افراد عادي زياد ميشود) و برعكس. احتمالا يكي از دلايلي كه ايران جزو كشورهاي امن شناخته شده همين بالا بودن ميزان سختگيري در موارد مشكوك است. زماني كه ميخواستم كارم را در دزفول شروع كنم, يك روز زودتر خودم را به محل كارم رساندم كه بتوانم وضعيت مسكن خودم را ارزيابي كنم. جهت اطلاع آنهايي كه آن طرف ها نرفته اند عرض ميشود كه مركز آموزش كشاورزي دزفول حدودا 10 كيلومتري شهر است و در همسايگي اش روستايي است به نام انجيرك و يك مهمانشهر* كه محل سكونت پناهندگان عراقي بود. وقتي رسيدم در مركز, نگهبان جلويم را گرفت. (سعي كنيد خودتان را جاي نگهبان تجسم كنيد: ساعت 5 صبح, وسط دشت جايي كه از نزديكترين شهر 10 كيلومتر دور است, يك آدم حدود سي ساله كه قيافه اش هم داد ميزند مال اينطرفها نيست, يك ساك و يك كيف دستي هم همراهش است ميخواهد وارد جايي شود كه حدود 50 هكتار زمين است و چندتايي ساختمان مسكوني و اداري) بهش توضيح دادم كه تازه استخدام شده ام و كارمند جديد آنجا هستم. برگشت به آن يكي نگهبان گفت "ميگه اينجا استخدام شده" آن يكي گفت "نه, راهش نده, شايد بمبگذار باشه" (آدمهاي خونگرمي بودند, بعدها كه خودماني شديم كلي از من بابت آن روز معذرت خواست. بهش گفتم: آخه الله وكيلي حيف بمب نيست كه بيايند بگذارند اينجا؟)
علاوه بر ضريب بالاي امنيتي به شرح بالا, موارد ديگري هم هست كه انگيزه خرابكاري را در ايران ضعيف ميكند: مواردي نظير سقوط هواپيما و منفجر شدن قطار و سانحه هاي رانندگي و زلزله, كه هم جان تروريست را تهديد ميكند و هم باعث ميشود كارشان زياد به چشم نيايد. اين است كه آنها هم ترجيح ميدهند بروند آمريكا, كه هم اينقدر شير تو شير است كه ميشود وسط روز روشن سه تا هواپيما (و بلكه بيشتر) به آن گندگي را دزديد و عين گوجه فرنگي لهيده كوبيدشان به در و ديوار, هم اينكه هواپيماها اينقدر قابل اطمينان هست كه طرف خيالش راحت است قبل از رسيدن به مقصد (همان ديوار كذايي) به علت نقص فني خودش سقوط نميكند.
بيت:
اي مگس! عرصه سيمرغ نه جولانگه توست,
عرض خود ميبري و زحمت ما ميداري

*"مهمانشهر" اسمي بود كه به دليل داشتن بار عاطفي مثبت جايگزين "اردوگاه پناهندگان" شده بود. اگر اطلاعات من درست باشد, شيعه هاي عراقي اي بودند كه بعد از جنگ اول خليج فارس با صدام مشكل پيدا كردند (مشكلشان اين بود كه صدام داشت قتل عامشان ميكرد) و به ايران پناهنده شدند. آدمهاي تحصيلكرده تويشان كم نبود, نميدانم برگشته اند عراق يا نه...

گفتم كه: بوي زلفت, گمراه عالمم كرد
گفتا: اگر بداني, هم اوت رهبر آيد

ضدسوتي (anti-sooti)
هميشه بر اين باور بودم كه وقتي لاستيك علم و دانش و كمال آدم پنچر باشد, زياد فرق نميكند چقدر سعي كند تيريپش كاردرست به نظر بيايد, چون آخرش آدم يك جاي كليدي كار را طوري سه ميكند كه عالم و آدم ميفهمند طرف مخش سه سيلندر كار ميكند. نمونه اش همين داستان "خود سوتي گيري" كه چند پست پايينتر تعريف كردم كه بعد از يك ساعت مخ تيليت كني به زبان اصلي(!), با يك اشتباه جزيي, هم به شرحي كه در همان مطلب آمد مايه تفريح گروهي از دوستان شدم, و هم انبساط خاطر يكي از بازديدكننده هاي سايت كه گويا مقيم كانادا هستند (از مضرات وبلاگ يكي اش هم اين است كه سوتي هاي آدم را بين المللي ميكند)
اما از آنجا كه گفته اند كار دنيا همواره بر يك نهج نميماند, امروز در كمال تعجب و خوشوقتي متوجه شدم كه گاهي عكس قضيه هم صادق است, يعني وقتي ملت خيال كنند خيلي كار آدم درست است, هرچقدر هم كه اشتباهات آدم لپي باشد, باز همه خيال ميكنند بايد كلمات قصار طرف را روي سنگ كنده كاري كرد و بعد تويش را با طلا پر كرد. حدود دو هفته پيش توي اتاق كامپيوتر خوابگاه نشسته بودم كه يكي از دانشجوهاي جديد گروه ما كه تصادفا در همين خوابگاه هم هست وارد شد و بعد از سلام و عليك گفت چشمهايم قرمز شده. من هم گفتم احتمالا موقع حمام شامپو توي چشمم رفته. بحث كشيد به حمام و من هم كه وقتي تئوري هايم به مرحله صدور نزديك ميشود ديوار بتون آرمه هم جلودارش نيست از زبانم در رفت كه وقتي آدم دوش آب داغ ميگيرد رگهاي مغزش باز ميشود و در نتيجه آدم هشيارتر ميشود*. تعجب كرد و گفت تا حالا فكر ميكرده دوش گرفتن آدم را خواب آلود ميكند. اين گذشت تا امشب كه دوباره ديدمش كلي ازم تشكر كرد گفت ديشب طبق توصيه تو آخر شب دوش گرفتم و بعد از مدتها كه مشكل بيخوابي داشتم, تا صبح راحت خوابيدم. حالا چرا از من تشكر كرد نميدانم, احتمالا اثر همان دوش بوده. خودمانيم, خيلي شانس آورده...

*پزشكان محترمي كه به هر دليل گذرشان به اينجا افتاده, قبل از اينكه فاجعه ابعاد گسترده تري به خودش بگيرد لطف كنند جهت نزهت ناظران و فسحت حاضران ذيل همين مطلب رهنمود بفرمايند.

ياري اندر كس نميبينيم, ياران را چه شد؟
هندوراس نيروهای خود را از عراق خارج می کند متن كامل

طبق آماري كه در اين خبر انگليسي BBC آمده, نيروهاي اسپانيا (كه نيروهاي هندوراس نزديك يك سوم آن بوده) كمتر از يك درصد كل نيروهاي مستقر در عراق را تشكيل ميدهد, در حالي كه حدود 90 درصد نيروهاي خارجي موجود در عراق, آمريكايي يا انگليسي هستند. در همان خبر توضيح داده كه ايالات متحده نگران "انصرافهاي زنجيره اي" است, كه اگرچه تاثير مهمي بر تعداد نيروهاي حاضر در عراق نميگذارد, اما منجر به كاهش "تعداد" كشورهاي درگير ميشود كه ميتوانست شاخصي براي مشروعيت بين المللي حضور در عراق باشد.
اما علت العلل اين نگراني را شايد هيچكس به اندازه بنده كه در اين امور صاحب تجربه فراواني هستم درك نكند (در علم روانشناسي به اين نوع نگرش اصطلاحا "خود تحويل گيري مثبت" اطلاق ميشود): زماني كه سرباز بودم, در كل دوره آموزشي مان دو دوره تعطيلي رسمي نسبتا طولاني داشتيم كه يكي اش دو روز متوالي بود و دومي چهار روز (گمانم يك تاسوعا عاشورا بود كه قبلش يا بعدش يك جمعه بود) فرمانده گروهان ما را توجيه كرد كه در تعطيلي كوتاه بچه هاي شهرهاي نزديك (كه من جزو آن گروه بودم) بروند مرخصي و بچه هاي شهرهاي دور در پادگان بمانند براي نگهباني, و در تعطيلي طولاني تر برعكس. طبعا همه راضي بوديم و كلي هم خركيف شديم كه فرمانده گروهان به اين بامرامي داريم. جزييات اينكه چطوري مرخصي بچه هاي راه نزديك ماليد اهميتي ندارد, ولي در نهايت فقط بچه هاي شهرهاي دور بعلاوه پارتي دارها (موسوم به "نورچشمي") رفتند مرخصي و ما هم سر پست نگهباني داشتيم رفتن ملت را تماشا ميكرديم. اين وسط جاي آنكه دائم هوس سوختن ما ميكرد خيلي خالي بود بيايد از پشت سيم خاردار قيافه ما را تماشا كند.
سر همين تجربه شخصي ميتوانم تجسم كنم كه سرباز آمريكايي كه از آن طرف ماموريتش تمديد شده (منبع) و از اين طرف سرباز هندوراسي دارد جلوي چشمش وسايلش را ميبندد برگردد خانه, چي توي ذهنش ميگذرد. يك مزيت ديگر هم كه ما آن زمان داشتيم اين بود كه بچه هايي كه رفتند مرخصي به دليل نامعلومي از آمار جيره كسر نشدند و بهمين علت چند روز نگهباني را تا مرز تركيدن خورديم; ولي بعيد ميدانم جيره سربازهاي اسپانيايي را بدهند به آمريكاييها (ميدادند هم فرقي نميكرد, جيره 1300 نفري بين 140هزار نفر قسمت شود يك قاشق هم اضافه گير كسي نمي آيد)

مشكلي دارم ز دانشمند مجلس باز پرس...
خبر: "به گزارش فايننشيال تايمز، جان بولتن، معاون وزير خارجه آمريکا در امور کنترل تسليحات ضمن اعلام خبر تحريم 13 شرکت در کنگره آمريکا گفته است: شركت ‌های جهان يك گزينه بيشتر ندارند يا با كشورهای توليد كننده سلاح ‌های كشتار جمعی معامله ‌كنند و يا با آمريكا. اين شركتها نمی ‌توانند با هر دو طرف رابطه بازرگانی داشته باشند." متن كامل
تعريف: سلماني ارتش به سربازي گفته ميشود كه وظيفه دارد سر سربازاني را بتراشد كه قادر به تراشيدن سر خود نيستند. در ضمن اين سرباز براي صرفه جويي در وقت, نبايد سر سربازاني را بتراشد كه قادر به تراشيدن سر خويش هستند.
سوال: سر خود اين سرباز را چه كسي بايد بتراشد؟
بحث: اگر اين سرباز قادر به تراشيدن سر خود هست, طبق قانون ارتش بايد خودش سرش را بتراشد, ولي چون خودش سلماني ارتش است, طبق همان قانون نبايد سر كسي را بتراشد كه قادر به تراشيدن سر خود هست.
جواب آسان: شركتها بايد با آمريكا رابطه برقرار كنند كه در عين حال توليد كننده سلاحهاي كشتار جمعي هم هست, بعد سرباز ياد شده ميتواند خودش سر خودش را بتراشد.
جواب سخت: شركتها با بقيه كشورها معامله كنند, سرباز ياد شده هم مرخصي بگيرد برود شهر سلماني بدهد سرش را بتراشند.

خود سوتي گيري (self-sootification)
چند مدت قبل به سندرم ملالغتيسيت حاد مبتلا شده بودم و كارم شده بود اين كه بگردم از توي سايتهاي بعضا حرفه اي مثل BBC فارسي, غلطهاي املايي-انشايي-دستوري-وغيره را پيدا كنم و پرچم كنم توي وبلاگ كه BBC هم چيزي بارش نيست و ته سوتي است و از اين حرفها. بعد از مدتي تعداد غلطهايي كه پيدا ميكردم در مجموع اينقدر زياد شد كه يك روز چشم باز كردم ديدم شدم لاك غلط گير آنلاين بدون اينكه هيچ خاصيت به درد بخوري داشته باشم. اين بود كه گذاشتمش كنار (البته از آن موقع تا الان هم واجد هيچ خاصيت به درد بخوري نشده ام) و چون بزرگان هميشه سفارش ميكنند كه يك سوزن به خودت بزن يك جوالدوز به ديگران و با عنايت به اينكه ديگران سهميه جوالدوزشان را دريافت كرده اند, سوزن به شرح زير با كمي تاخير اضراب(؟) ميگردد:
اولين روزي كه وارد انگليس شدم, بعد از اينكه از كنترل گذرنامه و قرنطينه بهداشتي رد شدم, يك خانمي آمد جلو بهم گفت چمدانش گم شده و او هم انگليسي بلد نيست و نميداند بايد چكار كند. من هم يكي از اينهايي را كه جليقه شبرنگ تنش بود گير آوردم و قضيه را بهش حالي كردم (آن موقع هنوز نميدانستم كه كساني كه در فرودگاه يا اماكن عمومي لباس شبرنگ ميپوشند لزوما كاره اي نيستند و مقامشان از رئيس امنيت تا نظافتچي متغير است) طبعا او هم بعد از يك سري سوالاتي كه درباره چمدان پرسيد افتاد به بيسيم زدن به اينطرف و آنطرف كه بگردند دنبال چمدان كذايي, من هم تمام اين مدت شده بودم ديلماج آن خانم. بعد از اينكه چمدان پيدا نشد, مامور فوق الذكر از كمكي كه كرده بودم تشكر كرد و گفت ديگر نيازي به حضور من نيست و خودش قضيه را پيگيري ميكند. به دليل نامعلومي تصميم گرفتم براي پيدا كردن چرخ دستي از خود همين يارو سوال كنم. اين بود كه پرسيدم كجا ميتوانم wheelbarrow* پيدا كنم. طرف مدت پانزده ثانيه بدون اينكه حرفي بزند بهم خيره شد (لابد بعد از يك ربع انگليسي مخ كوبي فكر كرده بود يك چيزي بعض سيب زميني بارم است) و بعد بدون اينكه به روي خودش بياورد پرسيد آيا منظورم trolley است. من آن لحظه متوجه عمق فاجعه نشدم و فكر كردم اين هم يكي از تفاوتهاي انگليسي بريتانيايي و آمريكايي است. تشكر كردم و رفتم جايي كه گفته بود يك چرخ دستي پيدا كردم و رفتم دنبال كار و زندگيم...
حالا چي شد كه بعد از اين همه مدت اين را اينجا مينويسم: چند روز پيش توي يك جمعي نشسته بودم مخلوط انگليسي و ايراني. موضوع بحث اين بود كه عواملي كه كمك ميكند خارجي ها انگليسي را زود ياد بگيرند چه چيزهايي است. من -كه اصولا عادت دارم تئوريهاي ذيقيمت خودم را با مثالهاي بليغ تبيين كنم- براي اينكه ملت قشنگ متوجه بشوند بودن توي محيط چقدر باعث سهولت يادگيري ميشود, داستان فوق الذكر را به عنوان يك نمونه از كسي كه با دستور زبان آشناست ولي هنوز واژه هاي رايج زبان را نميشناسد تعريف كردم. البته انتظار داشتم موضوع به نظر خنده دار بيايد ولي قضيه خيلي جدي تر از اين حرفها بود: ملت از شدت ريسه داشتند از روي صندلي مي افتادند. خيلي دلم ميخواست بدانم بعد از اينكه من رفتم دنبال چرخ دستي, آن مامور فرودگاه هم همينقدر خنديد يا نه...
نيست بر لوح دلم جز الف قامت يار,
چه كنم؟ حرف دگر ياد نداد استادم
*فرغون(فرغان), بعضيها با قاف مينويسند ولي گمانم شكل درستش اين باشد. البته زياد هم مهم نيست, مهم اين است كه چرخ و دسته و زنبه داشته باشد...

ما در پياله عكس رخ يار ديده ايم...

با عرض احترام خدمت تمام كساني كه كاپوچينوخور هستند, من يكي دو باري كه از روي كنجكاوي و احيانا رودربايستي امتحانش كردم, ازش خوشم نيامد: يك مقدار كف است كه مزه قهوه هم ميدهد. دليل اينكه مجله آنلاين كاپوچينيو را نميخوانم هم همين است, و نه اينكه مطالبش بدرد نخور باشد. (در پاسخ به كساني كه ميپرسند ربطش چي بود عرض ميشود اگر حس انگليسي خواندن داريد اين را يك نگاهي بيندازيد, به نوعي توجيهي است براي اين نوع رفتار) اتفاقا هروقت گذرم به اين مجله افتاده مطالب جالبي تويش پيدا كرده ام. اين يكي از موضوعهايي است كه به صورت غيرحرفه اي زياد باهش سروكار دارم, و به همين دليل هم خواندنش مرا ياد يكي از خاطرات با مزه ام انداخت: يكبار يكي از دوستان زنگ زد خانه ما كه فلاني امسال يك اتفاق جالب افتاده و لاتاري گرين كارت آمريكا امسال آنلاين ثبت نام ميكند, و مشكلش هم اين است كه عكسي كه همراه مشخصاتت ميفرستي بايد اندازه و رزولوشن معيني داشته باشد. (در واقع اين مشكل رفيقم بود كه ميخواست يك عكسي با مشخصات مزبور بفرستد, و دقيقا نميدانست چطوري اين كار را بكند) اين شد كه شب آمد خانه ما و رفتيم روي سايت كذايي (فعلا تعطيل) و رفتيم صفحه مربوط به شرايط عكس مورد قبول را خوانديم. (يك چيز عجيبي كه داشت اين بود كه ابعاد قابل قبول براي عكسهاي اسكن شده و عكسهايي كه با دوربين ديجيتال گرفته شده فرق داشت. نفهميدم از كجا ميتوانند تشخيص دهند عكس اسكن شده يا با دوربين گرفته شده) به هر حال با دوربين ديجيتال يك عكس از رفيقمان گرفتم و با Photoshop افتادم به جان عكسه, تا شد راست كار گرين كارت. تنها بخش ناجور قضيه اين بود كه فهميديم مهلت ارسال فرم ظهر فردايش تمام ميشود و من چون فردايش بايد ميرفتم دنبال تمديد گواهينامه ام و تا عصر گير بودم همان شب با هر بدبختي كه بود با زور گوشتكوب فرم و عكس را رد كرديم رفت.
فردايش كه رفتم دنبال كار گواهينامه, بعد از زنبيل گذاشتن توي صف و ريختن پول به سه چهار نوع حساب مختلف, وقتي مداركم را ارائه دادم گير دادند كه زمينه عكست بايد سفيد باشد. نتيجتا با لب و لوچه آويزان راه افتادم دنبال يك عكاسي كه يك عكس فوري از ما بگيرد كه راهنمايي و رانندگي را خوش آيد. پرسان پرسان رسيدم به يك عكاسي خيلي سانتيمانتال كه عكس را با دوربين ديجيتال ميگرفت و همانجا عكس انداختم و منتظر شدم تا عكسم حاضر شود. توي همان حيني كه داشتم ضرب و تقسيم ميكردم كه فردا چه ساعتي از خانه بزنم بيرون كه به موقع برسم به صف تصديق(!) يكدفعه يكي از مشتريهاي عكاسي با سگرمه ها در هم آمد تو و داد و بيداد راه انداخت كه اين عكسي كه از من گرفته ايد رزولوشنش به جاي اينقدر دات در اينچ, آنقدر دات در اينچ است و سايزش استاندارد نيست و "قبول نكرده اند" و از اين حرفها. طبعا عكاس و رتوش گرهاي محترم متوجه نبودند مشكل چيست, ولي من كه شب قبلش چشم خودم را سر اين كار در آورده بودم و گوشي دستم بود خيلي جلوي خودم را گرفتم كه حرفي نزنم. ميخواستم بگويم كه ايرادي را كه مطرح ميكند ميتواند خودش راحت برطرف كند و لازم نبود برگردد عكاسي. ولي مشكل اين بود كه مهلت ارسال فرم چهار ساعت قبلش تمام شده بود و عجله كردن بيمورد بود, چون حالا ديگر يكسال وقت داشت...
زندگي در اين دنياي نوين هم براي خودش مكافاتي است, آدم اگر زبانش را بشناسد كلي از كارهايش را ميتواند بدون كمك كسي انجام دهد, وگرنه حال و روز آدم از ماهي به تور افتاده بدتر است. من هروقت از بغل يكي از اين دستگاههاي فروش خودكار رد ميشوم فكر ميكنم اگر يك نفر خواست يك فنجان كاپوچينو بخورد و كار اين دكمه ها را ندانست, تكليفش چيست؟
از اين انشا نتيجه ميگيريم كه بايد به دانش روز مجهز شد, نه براي رستگار شدن, بلكه براي زنده ماندن.

مرنجان دلم را كه اين مرغ وحشي
ز بامي كه برخاست مشكل نشيند
شرايط انتخابات به وضعي افتاده كه حتي كساني نظير خانم عبادي را -كه قبلا به قيمت شنيدن حرفها و اتهامهاي سخيف گفته بود "قهر كردن با صندوقهاي راي دردي را دوا نميكند"- از شركت در انتخابات منصرف كرده (منبع). نوع وعده هايي كه به مردم داده شده, از يك سو نشان از نااميدي از شركت مردم در انتخابات دارد, از از سوي ديگر بيانگر اين است كه داوطلبان نمايندگي نميدانند (يا فكر ميكنند مردم نميدانند) كه جايگاه مجلس در اداره كشور كجاست: توزيع رايگان كارت اينترنت, احداث فرودگاه و ايستگاه راه آهن, و وعده هاي مشابه كه هيچ ربطي به وظايف مجلس ندارد, باعث خرابتر شدن اوضاع ميشود, هرچند ديگر چيز زيادي براي خراب شدن نمانده, و گفته هايي نظير اين يا اين بيشتر به رفع تكليف ميماند. حتي اگر شايعاتي كه اين چند روز در مورد شناسنامه هاي جعلي شنيده ميشود درست باشد, تاثير چشمگيري بر آمارها نخواهد گذاشت. (2ميليون شناسنامه در مقابل 43ميليون راي دهنده رقم قابل توجهي نيست) دلم به حال كساني ميسوزد كه به انحاي مختلف سعي كردند مردم را از شركت در انتخابات منصرف كنند: اگر صبر كرده بودند لازم نبود اينقدر انرژي اضافي مصرف شود.

در ميخانه ببستند, خدايا مپسند
كه در خانه تزوير و ريا بگشايند
"حزب حاکم راست ميانه ... تاکيد داشت که هدف از قانون تازه (قانون منع استفاده از مظاهر مذهبی در مدارس دولتی) ترغيب ارزشهای مشترك درفرانسه و تساوی حقوق برای همه بدون توجه به ريشه های مذهبی و قومی بوده است." متن كامل
اولين باري كه اين بحث اين قانون در فرانسه مطرح شد, شايعه اي بر سر زبانها افتاد كه هدف اصلي طراحان اين قانون, جلوگيري از تحريك احساسات مردمي بود كه به خصوص بعد از حمله به برجهاي تجارت جهاني, بين مذهب -عمدتا اسلام- و تروريسم يك رابطه علت و معلولي در ذهن خود ساخته بودند. اگر اين شايعه صحت داشته باشد, در واقع دولت فرانسه اين قانون را به نفع مسلمانان صادر كرده (شايد دليل اينكه بخش قابل توجهي از مسلمانان فرانسه با آن موافقند نيز همين باشد)
ممكن است به نظر برخي -به خصوص مسلمانان- اين قانون به نوعي دخالت در حريم آزاديهاي فردي به شمار رود (اعتقاد خود من اين نيست: محدود كردن نوع لباس در مدارس پديده جديدي نيست) اما مشكل اصلي طرح اين قانون, تعيين مصاديق "مظاهر مذهبي" است. تا وقتي كه صحبت از حجاب و كلاه و صليب باشد باز مشكل خاصي نيست, اما وقتي موردي مثل ريش (كه اتفاقا هم در اسلام و هم در يهوديت بخشي از نماد باورهاي مذهبي است) مطرح ميشود, قضيه پيچيده خواهد شد (البته در خبر اشاره اي به ريش نشده بود ولي اين امكان هست كه "ريشهايي كه نماد باورهاي مذهبي هستند" هم مشمول اين قانون بشود) امروزه به خصوص در كشورهاي مهاجر پذير, همبستگي بالايي بين ريش و باورهاي مذهبي وجود ندارد (افراد مذهبي ممكن است ريش نداشته باشند, يا برعكس افراد غير مذهبي ريش بگذارند) و اگر قانوني كه در اين زمينه تصويب ميشود مبهم و غير شفاف باشد معمولا نتايج مسخره اي خواهد داشت, و اگر خيلي به جزييات بپردازد فرار از آن آسان ميشود. هر كس در اين مورد شك دارد ميتواند يك سر به ايران خودمان بزند: به عنوان يك نمونه مشابه, حدود 7 يا 8 سال پيش (درست يادم نيست) قانوني در مجلس مطرح شد كه طبق آن "استفاده ابزاري از تصوير زنان" در نشريات را ممنوع كرد. بعد از تصويب قانون تازه نمايندگان به اين فكر افتادند كه چاپ چه نوع عكسي مصداق استفاده ابزاري است. به گفته روزنامه همشهري همان زمان, كار حتي تا پيشنهاد معيارهاي مسخره اي مثل منع چاپ عكس "زن جوان" و "زن زيبا" هم جلو رفت, ولي نتيجه كار اين شد كه تا آخرين باري كه من ايران بودم (و به روايت نشريه هاي اينترنتي همين الان) هنوز نشريات از عكس خانمها براي روي جلد استفاده ميكنند و قانون كذايي (حتي اگر جاري باشد) كاربرد اجرايي ندارد. البته من بعيد ميدانم حقوقدانان فرانسوي تا اين حد ناشي باشند, ولي به هر حال طراحي يك قانون كارامد كار پيچيده اي است. در بيشتر كشورهايي كه حكومت دمكراتيك دارند, تحمل ناهنجاريهاي اجتماعي را به گذراندن قانونهايي كه آزاديهاي فردي را بيش از اندازه محدود كند ترجيح ميدهند. به باور بيشتر صاحبنظران, راه موثرتر حذف ناهنجاريهاي اجتماعي, ارائه آموزشهايي است كه گرايش فكري به سمت به ناهنجاريها را تضعيف كند. تنها مشكل نه چندان كوچك بر سر اين راه, سرمايه گذارهايي هستند كه مبناي درآمدشان وجود همين ناهنجاريهاست و معمولا با قدرت تمام و با تاكيد بر آزاديهاي فردي مانع نهادينه شدن آموزشهاي ياد شده ميشوند.

يکی از سخنگويان شاهزاده چارلز ...: "ما معمولا وليعهد را به مکانهايی که مانند اينجا (عراق) خطرناک است نمی بريم اما سربازان بريتانيا به تجديد روحيه نياز داشتند." متن كامل
آره, معلوم است جاي خطرناكي بوده: جايي كه براي خوردن يك استكان چايي بايد آماده باش نظامي بود, بايد هم روحيه سربازها خراب بشود.
اين پرنس چارلز يك جورهايي من را ياد صحنه اي از فيلم "كمال الملك" شادروان علي حاتمي مي اندازد. جايي كه مظفرالدين شاه (علي نصيريان) ميگويد "... ما بيشتر عمرمان به وليعهدي گذشت تا شاهي."
ناشكري كرد اين پرنس چارلز: يك زن خوش قيافه از يك خانواده اصيل داشت كه اتفاقا خوراكش هم فعاليتهاي خيريه بود, بيخودي به خاطر يك هوس گذرا ميانه اش را با او خراب كرد. هم وجهه خودش پايين آمد, هم زندگي طرف را به باد داد, هم بهداشت رواني بچه هايش را خراب كرد. (فقط نان توي دامن يك عده عكاس و خبرنگار و خاطره نويس و ناشر و غيره گذاشت) حالا براي آنكه بتواند مختصري گذشته اش را از ياد مردم ببرد دنبال همان كارهايي ميرود كه ديانا ميكرد.
چل سال رنج و غصه كشيديم و عاقبت
تدبير ما به دست شراب دوساله بود

به پيش جهاندار پيمان كنيم
دل از جنگ جستن پشيمان كنيم
سايت فارسي لوموند ديپلماتيك مقاله اي در بررسي موافقتنامه ژنو در مورد صلح بين اعراب و اسراييل منتشر كرده است. بنا بر آنچه در اواخر مقاله آمده است, يكي از مواردي كه تندروهاي طرفدار جنگ ممكن است با سواستفاده از آن طرح را به شكست بكشانند, مسئله بازگشت فلسطينيان به موطن اصلي شان است. در اين موافقتنامه, حق انتخاب بازگشت به اسراييل براي پناهندگان فلسطيني محفوظ دانسته شده, و نويسنده مقاله نگران اين امر است كه تعداد متقاضيان سكونت در اسراييل بيش از آني باشد كه اسراييل آماده پذيرش آن است, و اين امر بهانه اي شود براي بر هم خوردن مجدد مذاكرات صلح. مشكلي كه اگر اتفاق بيفتد, تنها ميتواند به اين دليل باشد كه اسراييل تمايلي به صلح نشان ندهد; وگرنه پذيرش پناهندگان فلسطيني غنيمتي است كه شايد اسراييل نتواند چيزي بهتر از آن به دست آورد: پناهندگان فلسطيني به دليل بهره مندي از حمايتهاي مالي كميسارياي عالي پناهندگان سازمان ملل از يك سو, و فشار رواني "مهاجر بودن" از سوي ديگر, عمدتا تلاش خود را در جهت افزايش سطح دانش علمي خود متمركز كرده اند تا بتوانند با تكيه بر مهارتهاي فردي, كمبود امتياز ناشي از "بومي نبودن" خود را جبران كنند. اين امر باعث شده كه ملت فلسطين تبديل به ملتي شود كه از سطح بالايي از تحصيل برخوردار است (اگر شنيده هاي من درست باشد, بيسوادي بين اين گروه نزديك به صفر و تحصيلات كمتر از دانشگاه چيزي حدود 2 درصد است) و تمركز چنين گروهي در يك منطقه جغرافيايي به آساني ميتواند شرايط توسعه را در آن منطقه فراهم كند. (لينك مقاله را پيدا نكردم, ولي در همين لوموند ديپلماتيك خاطره اي از يك خبرنگار اسراييلي خواندم كه در مصاحبه اي با يك خانواده فلسطيني پرسيده بود وقتي به آنها اطلاع داده ميشود كه منزلشان تا 5 دقيقه ديگر تخريب ميشود -به نقل از همان مقاله, اين مجازات خانواده كساني است كه در عمليات انتحاري شركت ميكنند- در اين 5 دقيقه چه چيزي با خودشان برميدارند, و آنها جواب دادند: مدارك تحصيلي فرزندانشان) و اين براي اسراييل كه اقتصادش با وجود حمايتهاي سخاوتمندانه ايالات متحده به شدت در هم شكسته است, ميتواند امتياز مهمي باشد.
گمان نميكنم دو ملت مسلمان و يهودي با وجود همه خاطرات تلخ گذشته نتوانند در آرامش كامل در كنار هم زندگي كنند. هيچ ملتي به اندازه آنها ارزش صلح را نميداند, دولتها را نميدانم...

گفتي كه دهم كامت و جانت بستانم
ترسم ندهي كامم و جانم بستاني!
خودمانيم, اين سلاحهاي كشتار جمعي عراق هم بدون اينكه پيدا شود كلي تلفات به بار آورده:
صدام كه فكر ميكردند اين سلاحها را دارد, كله پا شد رفت (شايد اين تنها اتفاق مثبتي بود كه افتاد) بدون اينكه حتي يك تير هوايي در كند.
دكتر كلي كه معتقد به اغراق آميز بودن اطلاعات در مورد توان نظامي عراق بود, مجبور شد خودكشي كند.
رييس BBC كه گزارش كلي را دستمايه انتقاد از دولت كرده بود هم استعفا داد.
كارشناس ارشد تسليحاتي ايالات متحده هم ظاهرا بعد از اينكه اعلام كرده در عراق سلاح كشتار جمعي پيدا نميشود, كناره گيري كرده.
مردم عراق و سربازهايي كه هنوز هم دارند كشته ميشوند هم عملا چوب "تهديد شبح" را خوردند.
تنها كساني كه هنوز قرص و محكم سرجاي خودشان نشسته اند همانهايي هستند كه اعتقاد دارند عراق سلاح كشتار جمعي دارد يا داشته. هرچند ديگر به اندازه گذشته به پيدا شدنش علاقه نشان نميدهند. حق هم دارند: انصافا سلاحهايي كه در حال خاك خوردن توي انبار در يك مكان نامعلوم اين قدر خسارت ميزنند, اگر پيدا شدند چه ميكنند؟
(نقل است كه در زمان ناصرالدين شاه قشون ايران يك قبضه توپ سنگين خريده بود و قبله عالم براي رويت طرز كار اين توپ قدم رنجه فرموده بودند. براي نمايش قدرت توپ يك گلوله آزمايشي شليك كردند چنان گرد و خاكي همه جا را گرفت كه همه قامت همايوني را خاك و دود سياه كرد. دادش در آمد كه پدر سوخته ها اين چيست خريديد؟ به عرض رساندند قبله عالم به سلامت باشند, توپي كه روزگار دوست را اين طور سياه ميكند ببينيد چه به روز دشمن مي آورد.)

اميد عافيت آنگه بود موافق عقل
كه نبض را به طبيعت شناس بنمايي
"مهدی کروبی در پاسخ به سوالی در مورد نتايج ديدار سران سه قوه با رهبر جمهوری اسلامی، گفته است که در اين جلسه مقرر شد هياتی متشکل از وزيران بازرگانی، نفت، صنايع و معادن به رياست وزير اطلاعات، از سوی دولت مساله تعيين صلاحيت ها را با شورای نگهبان پيگيری کند و خود وی نيز از طرف مجلس اين مذاکرات را دنبال خواهد کرد." متن كامل
گمانم سوتفاهمي پيش آمده: اگر قرار بود صلاحيت نمايندگان "استخراج" شود حضور وزيران نفت و صنايع و معادن توجيه پذير بود, ولي اينجا تا جايي كه حافظه ام ياري ميكند صحبت از "احراز" است; هرچند فعلا احراز صلاحيت هم به اندازه همان استخراج كار سختي شده. وزير بازرگاني هم كه حكما براي جوش دادن معامله آمده و در ضرورت حضورشان شكي نيست. ميماند وزير اطلاعات كه علي الاصول نقش ايشان بر ما پوشيده است و به احتمالي خواهد ماند. (مگر قرار است ما دلايل همه امور را بدانيم؟)

برفت حشمت محمود و در زمانه نماند
جز اين فسانه كه نشناخت قدر فردوسي

مقاله آقاي سيروس علي نژاد را در BBC خواندم. توصيفي كه از وضع اسفبار مرحوم بهار در اواخر عمر (به نقل از خاطرات دختر بهار) آورده برايم ناراحت كننده بود. تازگي نداشت ولي ناراحت كننده بود. وقتي چاپ جديد لغتنامه دهخدا (انتشارات دانشگاه تهران) وارد خانه ما شد, نگاهي به مقدمه اش انداختم, كه در آن مشروح صورت جلسات مجلس در خصوص حمايت مالي از چاپ لغتنامه آمده بود. (يادم نيست چه سالي بود, ولي مرحوم مصدق در آن زمان نماينده مجلس بوده) وقتي آن را براي دوستانم نقل ميكردم هميشه ميگفتم بعد از فردوسي بزرگترين جفا در حق دهخدا روا شده, (در نوشته آقاي علي نژاد آمده كه خانه اي كه "هيچ بنايي تويش نمينشست" را در اختيار مرحوم دهخدا قرار داده بودند كه فيشهايش را در آن نگهداري كند, در واقع دليل بي خانمان بودن دهخدا اين بوده كه به تصويب مجلس وقت, دولت منزل مسكوني دهخدا را از ايشان خريد و هزينه چاپ لغتنامه را در به عنوان بهاي خانه در اختيار ايشان گذاشت) ولي ظاهرا دهخدا اوضاعش خيلي بيريخت تر از ساير بزرگان ادبيات نبوده. حالا اينها كه بزرگان طراز اول ادبيات فارسي هم نيستند, يادم هست اوايل دهه 70 شمسي بود كه وزير وقت علوم (اسمش را نميبرم كه همين مقدار كم هم حيف است به شهرتش اضافه شود) در مصاحبه اي -نميدانم به چه مناسبت- گفته بود (نقل به مضمون): "اگر سعدي در زمان ما بود, خودش را با شرايط ما(؟) تطبيق ميداد, ولي فردوسي چون مدح شاهان را زياد گفته(!) اگر الان زنده بود نميتوانست استاد دانشگاه شود" آنوقت دل به دهخدا و بهار ميسوزانند...
در عصر جديد و در كشورهاي پيشرفته اما, حكايت به گونه اي ديگر است: نخبگان از گرسنگي نميميرند و از بي سرپناهي در رنج نيستند. وقتي از برنده جايزه نوبل شيمي امسال (يادم نيست كدام يكي شان) پرسيدند كه ميخواهد با پول جايزه چه كند, جواب داد: "فكر كنم موقعش رسيده كه يك موبايل بخرم. اين روزها همه موبايل دارند."
البته اين احتمال هم هست كه دليل اينكه طايفه اهل علم خيلي خودشان را براي پول درآوردن خسته نميكنند, يك چيزي شبيه اين باشد. كي ميداند, هرچه باشد آنها دو تا پيرهن بيشتر پاره كرده اند...
راستي موضوع انشا را يادم رفت بنويسم: "علم بهتر است يا ثروت؟"