ای که پنجاه رفت و در خوابی...

ورود من به پنجاه سالگی هم در نوع خودش بی‌نظیر یا لااقل کم نظیر بود: با سرعتی در حدود ۷۰۰ کیلومتر در ساعت، بر فراز اقیانوس اطلس (یا به بیان هیجان‌انگیزتر، حوالی قاره گمشده آتلانتیس)، با کتاب Prisoners of Geography در کوله‌پشتی، که به جای خواندن آن در خواب بودم.

پی‌نوشت: این تیتر را برای یک پست دیگر (بیست سال پیش) هم استفاده کرده بودم، برای همین تداعی شد برگردم دوباره آن را بخوانم. با خواندنش به این فکر افتادم که با وجودی که آن دوره یکی از باحال‌ترین و تأثیرگذارترین مراحل زندگی را می‌گذراندم، چقدر از آینده ناامید بودم. ما را به سخت‌جانی خود این گمان نبود...