ياري اندر كس نميبينيم, ياران را چه شد؟
هندوراس نيروهای خود را از عراق خارج می کند متن كامل

طبق آماري كه در اين خبر انگليسي BBC آمده, نيروهاي اسپانيا (كه نيروهاي هندوراس نزديك يك سوم آن بوده) كمتر از يك درصد كل نيروهاي مستقر در عراق را تشكيل ميدهد, در حالي كه حدود 90 درصد نيروهاي خارجي موجود در عراق, آمريكايي يا انگليسي هستند. در همان خبر توضيح داده كه ايالات متحده نگران "انصرافهاي زنجيره اي" است, كه اگرچه تاثير مهمي بر تعداد نيروهاي حاضر در عراق نميگذارد, اما منجر به كاهش "تعداد" كشورهاي درگير ميشود كه ميتوانست شاخصي براي مشروعيت بين المللي حضور در عراق باشد.
اما علت العلل اين نگراني را شايد هيچكس به اندازه بنده كه در اين امور صاحب تجربه فراواني هستم درك نكند (در علم روانشناسي به اين نوع نگرش اصطلاحا "خود تحويل گيري مثبت" اطلاق ميشود): زماني كه سرباز بودم, در كل دوره آموزشي مان دو دوره تعطيلي رسمي نسبتا طولاني داشتيم كه يكي اش دو روز متوالي بود و دومي چهار روز (گمانم يك تاسوعا عاشورا بود كه قبلش يا بعدش يك جمعه بود) فرمانده گروهان ما را توجيه كرد كه در تعطيلي كوتاه بچه هاي شهرهاي نزديك (كه من جزو آن گروه بودم) بروند مرخصي و بچه هاي شهرهاي دور در پادگان بمانند براي نگهباني, و در تعطيلي طولاني تر برعكس. طبعا همه راضي بوديم و كلي هم خركيف شديم كه فرمانده گروهان به اين بامرامي داريم. جزييات اينكه چطوري مرخصي بچه هاي راه نزديك ماليد اهميتي ندارد, ولي در نهايت فقط بچه هاي شهرهاي دور بعلاوه پارتي دارها (موسوم به "نورچشمي") رفتند مرخصي و ما هم سر پست نگهباني داشتيم رفتن ملت را تماشا ميكرديم. اين وسط جاي آنكه دائم هوس سوختن ما ميكرد خيلي خالي بود بيايد از پشت سيم خاردار قيافه ما را تماشا كند.
سر همين تجربه شخصي ميتوانم تجسم كنم كه سرباز آمريكايي كه از آن طرف ماموريتش تمديد شده (منبع) و از اين طرف سرباز هندوراسي دارد جلوي چشمش وسايلش را ميبندد برگردد خانه, چي توي ذهنش ميگذرد. يك مزيت ديگر هم كه ما آن زمان داشتيم اين بود كه بچه هايي كه رفتند مرخصي به دليل نامعلومي از آمار جيره كسر نشدند و بهمين علت چند روز نگهباني را تا مرز تركيدن خورديم; ولي بعيد ميدانم جيره سربازهاي اسپانيايي را بدهند به آمريكاييها (ميدادند هم فرقي نميكرد, جيره 1300 نفري بين 140هزار نفر قسمت شود يك قاشق هم اضافه گير كسي نمي آيد)