در عنفوان جوانی (حالا فرقی نمی‌کند افتد و دانی، یا افتد و ندانی، یا نیفتد و دانی، یا حتی نیفتد و ندانی) در کتاب «آیین دوست یابی» دیل کارنگی یک روش جالب برای شاد کردن مردم ذکر شده بود که خلاصه‌اش این بود که وقتی شما به هر کلکی تاریخ‌های مهم برای طرف مقابل (مثل تاریخ تولد، ازدواج، مانند آن) را یادت بماند و سر آن تاریخ نامه‌ای تبریکی چیزی برای طرف بفرستی معمولاً او را خیلی خوشحال می‌کند. این مقدمه‌ای شد برای اینکه من یک بانک اطلاعاتی کوچک از تاریخ تولد آشنایان (آن موقع بهترین ابزار برای این کار تقویم یاهو بود) تهیه کنم و در روز موعود با یک ایمیل طرف را غافلگیر کنم: «بابا این عجب خفناکه، تاریخ تولد همه رو حفظه» خلاصه تا یکی دو سال قمپز این حافظه خفناک را در کردیم تا اینکه فسانه گشت و کهن شد حدیث تقویم یاهو و اول اورکات و بعد هم فیسبوک با سیستم یادآوری تاریخ تولد دوستان کل کاسه کوزه ما را ریخت به هم و تبریک تولد گفتن چنان خز و خیل شد که اگر تاریخ تولد یکی را ۵ ثانیه دیرتر از ساعت دقیق تولدش تبریک می‌گفتی نامه‌ات قاطی ۶۵۹ تا پیام از فیسبوک و یاهو و جی‌میل و همراه اول و غیره و ذلک گم و گور می‌شد و دیگر به چشم نمی‌آمد. این باعث شد تا از شوق و ذوق فرستادن تبریک تولد بیفتم و بانک اطلاعاتی مزبور پشتش باد بخورد. الان تنها کاربرد مهم ایمیل‌های تبریک این است که از روی آن می‌توان ایمیل‌هایی که مدت‌هاست استفاده نمی‌شود را شناخت